شبنم شهپر
سال 1400 خورشیدی را می‌باید بنام سال مبارزات زنان افغانستان نام‌گذاری کرد. دقیقا از میانۀ این سال بود که صدای بانوان افغانستان در حمایت از نیروهای نظامی کشور بلند شد و همراه با مردان در جاده و کوچه ها پا گذاشتند و نعره #الله_اکبر سر دادند. در تاریخ 11 اسد سال جاری که شهر هرات شدیدا مورد حمله گروه تروریستی طالبان و حامیان خارجی شان قرار گرفته بود، زن و مرد افغانستان به جاده ها برآمدند و برای روحیه دادن به نظامیان و نیروهای مقاومت‌گر فریاد الله اکبر سردادند. این آغاز مبارزه زنان افغانستان در برابر طالبان بود. با فرار ننگین اشرف غنی احمدزی رییس جمهور افغانستان و تسلیمی پایتخت به طالبان خون‌خوار جاده های کابل یک‌بار دیگر مزین به لباس های رنگین و صدای های رسای زنان افغانستان شد. این بار شعار تنها الله اکبر نبود که همچنان برای حقوق خود #آزادی #کار #تحصیل و #مشارکت_سیاسی در مقابل جاهل ترین و زن ستیزترین گروه نظامی و تروریستی جهان صدا بلند کردند. این مبارزات و ایستادگی زنان چنان پر آوازه و تکان دهنده بود که جهان را مجبور ساخت به این سادگی ها رژیم طالبان را باوجود لابی‌گر های قوی که در منطقه و جهان داشتند، به رسمیت نشناسند.
مسیح علی نژاد خبرنگار و فعال حقوق زن ایرانی در یکی از مصاحبه های اخیر خود وقتی از او پرسیده می‌شود که منحیث یک متخصص در مورد حقوق زنان چی توصیه‌ای برای زنان افغانستان دارد در جواب می‌گوید: «زنان افغانستان کار بی‌نظیری کرده اند، توصیه‌ای من برای سیاست‌مداران امریکایی است، زنان شجاع افغانستان به توصیه های من در غرب احتیاجی ندارند.»
اما این مبارزات تاریخی و بی همتای این زنان دلیر که تاریخ کشوری بنام افغانستان سابقه‌اش را ندارد، درگیر توطیه ها و کشمکش های زیادی است؛ گرفتاری، زندانی کردن های بی‌رویۀ طالبان عمده ترین و مهم ترین چالش سر راه این بانوان است. طالبانی که همیشه دادگاه صحرایی تشکیل داده اند و زندانی و اسیر را سر بریده اند اکنون بدون هیچ پاسخ‌گویی این معترضان بی اسلحه را که فقط حقوق اساسی و حیاتی شان را مطالبه می‌کنند، دستگیر کرده، زندانی می‌سازند، بدون این‌که حتا برای خانواده های شان کم‌ترین جزییاتی ارایه بدهند.
به سلسله همین گرفتاری ها اخیراً یک تعداد از بانوان معترض که گفته می‌شود تعداد شان به چهل نفر می‌رسد را از مخفی‌گاه شان دستگیر کرده و از آن ها ویدیوی بیرون کشیده اند که گویا این بانوان از اعتراض شان بر ضد طالبان پشیمان بوده و مسئول این کار را یک تعداد از فعالین جامعه مدنی افغانستان که فعلا بیرون کشور به سر می‌برند قلم داد کرده اند. همچنان در این ویدیو گفته می‌شود که این اعتراضات تنها بخاطر بیرون شدن از افغانستان راه اندازی شده اند.
این ویدیو از نشانی ریاست مطبوعات و روابط عامۀ وزارت داخله طالبان پخش شده و بانوانی را نشان می‌دهد که در یک اتاق جمع شده اند، اکثریت شان سرهای خود را پایین گرفته و کوشش دارند که چهره های خود را از کمره بپوشانند. در ابتدای ویدیو صدای یک مرد است که به زبان پشتو می‌گوید این زنان بصورت غیر قانونی در یک خانه بخاطر بیرون رفتن از کشور نگهداری می‌شدند و حلقات خاصی در خارج از کشور این ها را به وعده بیرون کردن از افغانستان تشویق به ایجاد شورش در مقابل طالبان می‌کردند. بعد از این صدا یکی از خانم های معترض صحبت خود را آغاز میکند، این خانم رنگش پریده است، لبانش خشک و صدایش مملو از ترس و دلهره، چشمانش هراسان به هر طرف نگاه میکند چنان که گویا راه فرار می‌جوید. پیشرویش عقب کمره خانم دیگری حضور دارد که به زبان فارسی این بانوی معترض را مورد پرس و جو قرار می‌دهد. خانم دومی نیز عین حالت را دارد کنده کنده و شکسته حرف می‌زند خانم های معترض بعدی که در این ویدیو صحبت می‌کنند نیز عین حالت را دارند بعضی های شان چشمانش بیش از حد پف کرده است و معلوم می‌شود که از گریه زیاد صدای شان گرفته و توان حرف زدن را ندارند. در دقیقهء 9:26 این ویدیو یکی از همین خانم ها معترض وقتی می‌خواهد نام چند نفر مشخص را که بار بار در ویدیو به عنوان عامل و سازمان دهنده این اعتراضات یاد شده را بزبان بیاورد، اسم را فراموش میکند و به طرف راست خود نگاهی می‌اندازد و بعد از نگاه کردن به نقطۀ خاصی نام را بزبان می‌آورد این قسمت ویدیو که ویرایش هم شده مشخصا بیانگر این است که در کنار راست این خانم معترض ورقی موجود است که در آن نام ها و یا حتا تمام صحبت های که این ها باید انجام بدهند نوشته شده.
همچنان در دقیقه 10:14 باز هم بانوی معترض دیگر وادار شده که نام همان اشخاص خاص را به عنوان محرک این اعتراضات بیان کند. این بانوی معترض آن اسم را فراموش میکند که از عقب کمره صدای مردی می‌آید که نام را به او یادآوری می‌نماید.
در کنار این ها در همین ویدیو پیام های شنیداری پخش می‌شود که معلوم است از گوشی های همراه این بانوان به دست آمده. حالا این‌که این پیام های شنیداری چگونه و با چی فشاری به دست طالب رسیده موردیست که باید ارگان های مسوول حقوق بشر و حقوق زن درباره اش تحقیق کند.
با آنچه دربالا ذکر کردیم به این نتیجه می‌رسیم که همه آن چه در این ویدیو به نمایش گذاشته شده فقط بیانگر یک موضوع است که این بانوان معترض شکنجه روانی و حتا شاید جسمی شده اند و تحت فشار شدید طالبان مجبور به اعترافات اجباری گردیده که خود شان سخن نمی‌گویند و کسانی دیگری برای شان دیکته می‌کنند.
این البته اولین باری نیست که طالبان مخالفان خود را مجبور به اعترافات اجباری و ساختگی می‌نمایند در موارد گذشته معترض جدی طالبان آقای فیض الله جلال نیز بعد از آزاد شدن سمبولیک چنین اعترافاتی داشت و همچنان رهبر مقاومت مردمی هرات آقای اسماعیل خان نیز وقتی اسیر دست طالبان شد بعد از چند ساعت اسارت دقیقا در حالی که طالبان با اسلحه بالای سرش ایستاده بودند سخن از تعریف و تجمید طالبان به زبان آورد. کاری که در ختم این ویدیو ساختگی بانوان معترض نیز انجام می‌دهند و با چهره های وحشت زده ابراز می‌کنند که طالبان آدمای خوبی هستند و به آن ها مشکلی ایجاد نکرده اند.
