برگرفته شده از برگۀ فیسبوک سمیع مهدی، خبرنگار ورزیدۀ افغانستان
یادداشت آریاپرس: قاسم یک تن از منسوبین وزارت داخله بود که پس از سقوط نظام در کابل ماند و هیچ جا نرفت. او به فرمان کذایی عفو عمومی طالبان باور کرد. چند روز قبل از دفتر سابقش با قاسم تماس می‌گیرند و از او می‌خواهند به کار خویش برگردد. قاسم به دفتر می‌رود و اما طالبان بعداً جسد شکنجه شده‌ای او را تحویل خانواده‌اش می‌کنند.
جناب سمیع مهدی، خبرنگار ورزیدۀ کشور ما که از نزدیک قاسم شهید را می‌شناخت، متن زیر را در رثای قاسم شهید و آگاهانیدن “قاسم” های که هنوز به دام طالبان نیفتاده اند، نوشته است. امیدوارم منسوبین قوای مسلح کشور با دانستن سرگذشت قاسم و صدها تن دیگر مانند قاسم که توسط طالبان فریفته شده، به دام افتادند و شهید شدند، با خوانش این گزارش هرگز به طالبان اعتماد نکنند که آنها جز کشتن، چیز دیگری را بلد نیستد.
قاسم شهید را اولین بار در سال 1382 دیدم. او تازه امتحان کانکور را گذرانده بود و به رشته زبان و ادبیات دانشگاه کابل راه یافته بود. قاسم تصمیم گرفت دانشگاه کابل را ترک کند و شامل اکادمی پولیس شود. از اتفاق، من هم شامل اکادمی پولیس شدم و در آنجا یک سال باهم صنفی بودیم. بعد از فراغتش از اکادمی نیز همیشه باهم تماس داشتیم و گاهی باهم می دیدیم. قاسم شهید جوان بسیار مودب، با سواد و قابل احترام بود. او در بخش‌های اداری وزارت داخله کار می کرد و تا رتبه‌ی دگروالی ارتقاء یافت.
پس از سقوط نظام، او مانند هزاران افسر پولیس و اردو، در کابل باقی ماند و شاید فریب «عفو عمومی» طالبان را خورد. تا این که مدتی پیش با او تماس گرفتند و از او خواستند به کارش برگردد. و چند روز پیش او را با خود بردند و حالا جسدش را تحویل خانواده‌اش دادند.
نزدیکان قاسم می گویند که آثار شکنجه‌ی شدید در تمام بدن او دیده می شود و ظاهرا او را خفه کرده اند اما به خانواده‌اش گفته‌اند که «خودکشی» کرده است.
پدر قاسم از دوستان بابیم بود که در دوره‌ی جهاد شهید شد. قاسم در نبود پدر، کودکی بسیار سخت را گذراند و به راستی که با هزاران مشقت کلان شده بود. برای همه تعجب آور بود که چطور یک کودک یتیم با آن همه تنگدستی و بی‌کسی، توانسته بود از بهترین شاگردان مکتب باشد، در کانکور کامیاب شود و بعداً جایگاه خوب در پولیس افغانستان پیدا کند. این‌ها همه بیانگر تربیه‌ی سالم، استعداد بلند و سخت‌کوشی این جوان بود.
قاسم که در بسیار خوردسالی از سایه‌ی پدر محروم شده بود، حالا به سفر بی‌برگشت رفته و چند کودک خوردسالش مانند خودش یتیم شده اند.
شهادت قاسم و قاسم‌ها این نکته را بیش از پیش واضح می سازد که منسوبین قوای مسلح به هیچ صورت نباید فریب «عفو عمومی» دروغین طالبان را بخورند. خداوند به قاسم شهید جنت ابدی و به بستگانش صبر عنایت فرماید!
