آنها ما را به بردگان خویش مبدل خواهند کرد

زنان افغانستان برای جلوگیری از ازدواج با جنگجویان طالب از خانه فرار می کنند.
منبع: The Quint World
گزارشگر: حزب‌الله خان

تاریخ انتشار: 7 جون 2022
برگردان: آریاپرس

“من آروز داشتم برای حقوق زنان کشورم کار کنم، اما اکنون خودم حق زندگی را از دست داده‌ام.”
زرین (اسم مستعار) مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته علوم سیاسی در جولای سال گذشته در بنگلادش بدست آورد و با آروزی ورود به عرصه فعالیت سیاسی و مبارزه برای دستیابی به حقوق برابر زنان به افغانستان باز گشت. اما زمانی که طالبان در ماه اگست سال گذشته به طور غیرمنتظره‌ای دولت افغانستان را سرنگون کردند و آموزش زنان و فعالیت های سیاسی آنها را ممنوع قرار دادند، رویاهای او برباد رفت.
داستان غم انگیز او به این‌جا ختم ‌نمی‌شود. طالبان پدر زرین را تحت فشار قرار دادند تا دخترش را به زنی یکی از جنگجویان سابقه دار آنها بدهد. آنها به پدر زرین گفتنند که داماد فداکاری های بزرگی در راه استقرار مجدد نظام اسلامی و شکست امریکا انجام داده است .
پدر زرین که به شدت ترسیده بود، تصمیم گرفت برای محافظت از خانواده‌اش در برابر عواقب وحشیانه قبول نکردن این پیشنهاد، این درخواست را رد نکند وبه فرمانده گفت که با خانواده این موضوع را بررسی خواهند کرد. برای پدر تراژدی در هر دو طرف نهفته است، او یا مجبور ‌می‌شود زندگی دخترش را خراب کند یا با جنایات طالبان روبرو می‌شود.
خانم 28 ساله که از یک جا به جای دیگر به امید نجات از این فاجعه فرار می‌کند، می‌گوید: ” من می‌خواستم برای حقوق زنان کشورم کار کنم. اما متاسفانه من خودم حق حیات را از دست داده ام. اگر طالب به زور با من ازدواج کند، زندگی برای من جهنم خواهد بود. من تمام زندگی‌ام را مانند برده‌ای خواهم گذشتاند که فقط مستحق رنج بردن و ظلم کشیدن است.”
مرگ بهتر از ازدواج با یک تروریست است
روز بعد زرین و مادرش از مایمی، یک شهرستان در استان بدخشان گریختند و راهی سفری طولانی شدند.
اگر چه زرین دلتنگ پدر و خواهر و برادرش است، اما پس از آن روز خانه خود را ندیده است.
“اگر خانه بروم، طالبان مرا به زور وادار به ازدواج می‌کنند و سپس باید تمام زندگی‌ام را با مردی بگذارنم که هیچ احترامی برای زنان قائل نیست و معتقد است که زنان برده آن‌ها هستند.”
زرین همچنین می‌گوید زنانی را می‌شناسد که مجبور به ازدواج با شبه نظامیان طالبان شده اند. او می‌گوید: ” آن‌ها هر روز می‌میرند.”
“بهتراست به جای ازدواج با یک تروریست به زندگی خود پایان دهم. مرگ بهتراز زندگی با یک تروریست است.” اشک هایش سرازیر می‌شود، دستانش در جریان مصاحبه می‌لرزد و صدایش خاموش می‌گردد. “من دیگر نمی‌توانم صحبت کنم. از اشک های من می‌توانی وضعیت من را درک کنی.”‌‌
طالبان زنان را غنیمت جنگی می پندارند
گزارش شده است که در افغانستان، جنگجویان طالب دربرخی مناطق خانه به خانه می‌روند و به والدین تاکید می کنند که دختران شان را به عقد سربازان طالب درآورند. آن‌ها خواسته های اجباری دارند و در صورت امتناع زنان را تهدید می‌کنند.
حامیان محلی طالبان نیز بارها بر پدر زرین فشار می‌آورند تا دخترش را به خانه بخواهد و این پیشنهاد را بپذیرد. پدر می‌گوید: “در شرایط بسیار بدی هستم، غم و اندوه من با کلمات قابل توصیف نیست.”
تاکنون، سربازان طالبان سه بار با پدر زرین ملاقات کرده اند و از او در مورد دخترش سوال کرده اند، او به آن‌ها گفته که زرین بدون اجازه او خانه را ترک کرده است و او نمی‌داند کجاست.
“دخترم اگر با طالب ازدواج کند، تمام لحظه های زندگی‌اش را در اندوه و ناراحتی می‌گذراند. و اگر تقاضای آن‌ها را رد کنیم، خانواده من با عواقب سختی روبرو خواهد شد.”
واضح است که طالبان پس از پیروزی در افغانستان، به سوی زنان صرفا بعنوان کنیز می‌بینند، و با آن‌ها به عنوان غنمیت یا غنایم جنگی رفتار می‌ کنند که قرار است بین فاتحان تقسیم شود.
اسما حافظی، یکی از فعالان حقوق زنان در کابل می‌گوید: “زنان را به عنوان «همسر» پیشنهاد کردن یک پالیسی است که مردم را انگیزه بدهد تا به گروه طالبان بپیوندند. این ازدواج نیست، بلکه نوعی بردگی جنسی است و مجبور کردن زنان به بردگی جنسی تحت نام ازدواج، جنایت جنگی می‌باشد.”
ازدواج های اجباری یکی از بزرگترین مشکلات زنان افغانستان است، علاوه بر این که حقوق اقتصادی، تحصیلی و سیاسی خود را از دست داده اند. اکثر قربانیان ازدواج های اجباری مجبور به فرار از روستاها یا شهرهای خود برای محافظت از آینده خود شده اند.
آن‌ها برادران ما را کشتند، هزاران نفر را یتیم ساختند
عصمت(اسم مستعار) خانم 25 ساله که در سال 2020 مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته اقتصار از دانشگاه کابل بدست آورده است و با یک سازمان غیر دولتی در بامیان کار می‌کرد، می‌گوید که طالبان در منطقه او اعلام کردند که هر خانواده باید دختران مجرد خود را به زنی به افراد طالبان بدهد.
عصمت در ادامه می‌افزاید:
«طالبان نزد خانواده ما آمدند و به کاکایم دستور دادند که من و دختر کاکایم را به جنگجویان شان نکاح کند، من چند روز مقاومت کردم و سپس برای نجات جانم از خانه فرار نمودم.»
جامعه جهانی باید طالبان را تحت فشار قرار دهد تا ازدواج های اجباری را متوقف کنند. این فقط یک حبس ابد برای زنان نیست، بلکه جنایت علیه بشریت است.”
چگونه یک زن می‌تواند درکنار مردانی که درکشتار، بمب‌گذاری های برنامه ریزی شده وقتل برادران ما و یتیم و بیوه ساختن صدها و هزاران تن از کودکان و زنان افغانستان سهم دارند زندگی شادی داشته باشد؟