خجسته الهام
در من زنان زیادی زیسته اند
زنی با شیطنت های کودکانه
زنی با موهای بلند
موهای کوتاه
زنی که دنیا روی پلک هایش می چرخد و
اندوه، ستاره یی میشود بر چشمهایش
ستاره‌ی زود گذر، که
پلکی بر هم می‌نهد
و ستاره فرو می‌ریزد
در من زنی‌ست
که گیسوانش هر روز سپید می‌شوند
و انگشت هایش روی غبار شیشه ها
قلبی می‌کشند
با گوشه هایی در هم شکسته
و زنی
که اندوه، ستاره یی دنباله دار،
می‌گیرد از دامنش
سر می‌کشد از گریبانش
و می‌روید میان موهای سرش
در من هزار زن راه می‌رود
هزار زن عاشق میشود
هزار زن می خندد
هزار زن میمیرد
هزار زن بغض می‌کند
و هزار زن فریاد میزند، میان اشک هایی
نا مریی، که
می‌ریزم روی جاده ها
