آریاپرس
ایندیپندنت فارسی گزارش داده است که در زندان های اداره استخبارات طالبان هزاران زندانی که بیشتر شان از باشنده‌گان ولایت های پنجشیر، بغلان (شهرستان های اندراب و خوست و فرنگ)، پروان، کاپیسا و تخار اند، در بند بسر می‌برند. براساس گزارش ایندیپندنت فارسی اکثریت این زندانی ها تاجیکان اند که به اتهام داشتن ارتباط با جبهه مقاومت ملی توسط طالبان زندانی گردیده اند.
ایندیپندنت فارسی در این گزارش با چند تن از اعضای خانوادۀ زندانی ها گفتگو کرده است؛ آنها داستان های تکان‌دهندۀ از رفتار غیر انسانی طالبان نسبت به این زندانی ها، حکایت کرده اند.
در بخشی از این گزارش آمده است: بی‌بی حوا نام مستعار مادری است که طالبان اواخر مه ۲۰۲۲، سه فرزند او را در کابل بازداشت کردند؛ یک پسرش که تحصیلاتش را در خارج از افغانستان به پایان رسانده بود و با یکی از نهادهای مددرسان کار می‌کرد و دو پسر دیگرش که نوجوان و دانش‌آموز بودند. طالبان هر سه برادر را به اتهام همکاری با جبهه مقاومت از منزل‌شان در کابل بازداشت کردند؛ در حالی که هیچ رابطه‌ای با این گروه نداشتند.
بی‌بی حوا می‌گوید که بعد از ماه‌ها تلاش و به این در و آن در زدن، سرانجام توانسته است یک روز پیش از عید قربان به اداره استخبارات طالبان در منطقه شش درک کابل برود و چند دقیقه با فرزندانش از پشت یک شیشه با گوشی صحبت کند. بی‌بی حوا هنگام صحبت در مورد وضعیت فرزندانش اشک‌ریزان می‌گوید: «آنها در یک روز سه بار شکنجه می‌شوند و فقط روزی یک بار به آنها کمی نان خشک و آب می‌دهند».
در گزارش آمده است که به ویژه در اداره 40 ریاست امنیت پیشین که اینک به وسیله طالبان اداره میشود، حدود 4700 تن زندانی اند که از این میان حدود 3300 تن آنها از اهالی ولایت پنجشیر اند. زندانیان به هیچ گونه خدمات صحی دسترسی ندارند، بسا از این محبوسین زیر شکنجۀ طالبان سلامت جسمی و روانی خود را از دست داده اند اما اندکترین دسترسی به خدمات صحی ندارند.
طالبان هیچ‌گونه مسئولیتی را در قبال زندانی شدن این افراد نمی‌پذیرند و در پاسخ به پرس و پال خانواده های این زندانیان برای دانستن سرنوشت نزدیکان شان با بی‌حیایی تمام از زندانی بودن آنها منکر می‌شوند. در یک چنین حالتی خانواده ها مجبور اند تا هزاران افغانی به افراد طالبان بدهند تا آنها خبری از عزیزان شان بیاورند و یا زمینۀ ملاقات های کوتاه مدت را برای شان فراهم کنند.
گزارش از خانواده‌ای روایت می‌کند که برای یک ملاقات چند دقیقه‌یی حدود 60 هزار افغانی رشوت پرداخته اند، و یا خانواده‌ای که با دادن 450 هزار افغانی و هفت قبضه تفنگ تواسته اند، عضو خانوادۀ شان را پس از ماه ها محبوس بودند، رها کنند.
به هیچ کدام از این زندانی ها تفهیم اتهام نشده است و هیچ کدام حتا پس از 11 ماه زندانی بودن، مورد محاکمه قرار نگرفته اند تا جرم شان ثابت گردد. اکثر این زندانی ها ماه هاست که بدون حکم محکمه در زندان بسر می‌برند.
ایندیپندنت فارسی، در حالی این گزارش را به نشر رسانیده است که چند روز قبل دفتر ماموریت ملل متحد یوناما در کابل، اعلامیه‌ی در رابطه به وضعیت حقوق بشر در افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان به نشر رسانیده است که در آن فقط در یک پاراگراف آنهم به صورت کلی و اجمالی اشارۀ به زندانی شدن افراد بیگناه توسط طالبان شده است. در گزارش یوناما آمده است:
«مسئولین استخبارات مقامات حاکم به دلیل برخورد شدید ایشان با افراد محروم از آزادی شناسایی شده اند. گزارش یوناما به جزئيات مواردی می پردازد که در آن مسئولین استخبارات در ارتکاب نقض حقوق بشر علیه افراد تحت بازداشت، از جمله قتل های فراقانونی، شکنجه و بدرفتاری، وهمچنین دستگیری ها و بازداشت های خودسرانه دست داشته است».
مورد ناراحت کننده و پرسش بر انگیز دیگر اینست که چگونه نهاد بین المللی شورای حقوق بشر،که اصولا باید یکی از مراجع رسیدگی به موارد نقض شدید حقوق بشرباشد، با وجود دریافت چنین گزارش های تکاندهنده حاکی از نقض سازمان یافته حقوق بشر، توسط گروهک حاکم حاضر میشود با طالبان بر سر مساله بازگشایی مکاتب بانوان تعامل کند.
پرسشی که این جا مطرح می‌گردد این است که با وجود موجودیت دفاتر نهاد های بین المللی در افغانستان و با وجود این که گزارش ها از زندانی ساختن، قتل و شکنجۀ مردم بیگناه توسط طالبان که گهگاهی در رسانه های داخلی و خارجی به نشر میرسند، چرا جهان در برابر این همه جنایت خاموش است؟
