فرشته عباسی
پژوهشگر بخش آسیایی دیده‌بان حقوق بشر
برگردان به فارسی: بهار چوپان
با آغاز روند جستجوی خانه به خانه از سوی طالبان مردم در افغانستان اسناد هویت و مدارک مهم خود را آتش میزنند.
پشت میزم مشغول کار بودم که عمه‌ام تماس گرفت و در حالی که هق هق گریه‌ی او از آن‌سوی خط بگوش میرسید به من گفت که اسناد، مدارک و کتاب‌هایم را نابود کرده تا به دست طالبان نیفتند.
در حالی‌که گریه امانش نمی داد گفت: “من مجبور شدم همه کتاب ها و کامپیوتر شما را بسوزانم. آنها خانه ها را جستجو می کنند، و من نتوانستم کتاب‌ها را نگه دارم. اینک هیچ عکسی از شما ندارم. ناچار شدم همۀ آنها را نابود کنم.”
بتاریخ 22 ماه فبروری، ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان اعلام کرد که نیروی های مختلط آنها “عملیات پاکسازی” را در کابل و ولایات مجاور ظاهراً برای جستجوی جنایت‌کاران و جمع آوری اسلحه های غیر قانونی آغاز کرده اند. آغاز کارزار جستجوی خانه به خانه فضای از ترس و وحشت را در میان شهروندان ایجاد کرده است.
شریف حسن، خبرنگار نیویورک تایمز در توییتی نوشته است: در کابل همه از آغاز روند جستجوی خانه به خانه توسط طالبان نگران هستند. “اینجا هرکسی را که می‌شناسم که اسنادی دارد مبنی بر ارتباط او با سازمان‌های غیردولتی بین‌المللی یا دولت سابق، نگران است. برخی کتاب‌هایی دارند که ممکن است طالبان دوست نداشته باشند یا آلات موسیقی دارند. برخی کتاب ها و اسناد‌های شان را نابود می‌کنند، عده‌ای دیگر سعی می‌کنند آنها را پنهان کنند.»
با این که سفر برای مردم افغانستان به خارج از کشور شان تقریباً غیر ممکن است، با این هم مردم حتی پاسپورت‌های خود را پنهان می‌کنند. به تاریخ 27 ماه فبروری، طالبان محدودیت‌های جدیدی را اعلام کردند که زنان را از سفر به خارج از کشور به تنهایی و بدون «عذر شرعی» منع می‌کند. به اساس فیصله تازه رژیم طالبان زنان باید با یک محرم، یکی از اقوام مرد، به‌عنوان همراه هم‌سفرباشند. طالبان بعداً گفتند که این محدودیت‌ها فقط برای آن عده از مردم افغانستان که «به‌طور غیرقانونی به خارج از کشور می‌روند» اعمال میشود، اما هیچ نشانه‌ای مبنی بر تغییر در محدودیت‌های وضع شده برای زنان وجود ندارد.
عمه ام تمام تحسین نامه ها، مدرک تحصیلی و کاری مرا در آتش سوزانده است. خانوادۀ من دیگر در افغانستان نیستند، اما مردم گذشته خود را می سوزانند تا از خود محافظت کنند. دوستی که هنوز در کابل است به من گفت: «ما لپ‌تاپ‌مان را با چکش شکستیم، زیرا عکس‌های برادرم که سرباز ارتش بود در آن بود و ما نمی دانستیم که آیا طالبان آنرا نیز جستجوخواهند کرد یا خیر». دوستان من از کابل می گویند که زندگی اینجا هر روز سخت تر میشود. آنها می‌گویند ما در وضعیتی زنده‌گی می‌کردیم که می‌پنداشتیم به آینده‌ای روشنتر منجر میشود، هرگز فکر نمی کردیم که روزی برای زنده ماندن باید هویت و گذشته خود را نابود کنیم.
این گزارش از ویب سایت دیده بان حقوق بشر نقل شده است.
